Το θυμάσαι εκείνο το τραγουδάκι που λέγαμε στο σχολείο όταν ήμαστε μικρά;
“…Πάει ο παλιός ο χρόνος
Ας γιορτάσουμε παιδιά
Και του χωρισμού ο πόνος,
Ας κοιμάται στην καρδιά…”
Θυμάμαι, κάθε φορά που άκουγα αυτό το τραγούδι τα Χριστούγεννα, μου έφερνε ένα αίσθημα νοσταλγίας. Με το που άκουγα τις πρώτες νότες, μια στενοχώρια ερχόταν και καθόταν στο στή-θος μου. Μαζί και μια αμηχανία. Και με θυμάμαι να αναρωτιέμαι:
“Δηλαδή, εγώ τώρα πρέπει να στενοχωρηθώ, που έφυγε ο παλιός χρόνος; Γιατί;”
Σαν παιδάκι, ποτέ δεν το κατάλαβα αυτό το τραγούδι και πάντα μου φαινόταν βαρετό. Βαρετό, γιατί δεν το καταλάβαινα. Βλέπεις, τα παιδιά είναι πάντα στο Τώρα. Δεν ενδιαφέρονται για το χρό-νο που πέρασε, ούτε αγωνιούν για το νέο χρόνο που έρχεται.
Τώρα, σαν μεγάλη πια, το καταλαβαίνω. Και είναι γεγονός, η μουσική απαλύνει τον πόνο. Μαλα-κώνει “του χωρισμού τον πόνο”. Τώρα όμως, το ερώτημα άλλαξε μέσα μου.
Άραγε, γιατί να “πονάμε” για το χρόνο που φεύγει; Πόσο εύκολο μας είναι να αφήνουμε πίσω μας όμορφες και άσχημες στιγμές; Πόσο δεκτικοί είμαστε στις αλλαγές; Πόσο ανοιχτοί είμαστε στις μεταβάσεις;
Η αλήθεια είναι πως ο εγκέφαλός μας αγαπά πολύ τη συνήθεια. Βλέπεις, η συνήθεια έχει για α-δερφή της την ασφάλεια. Λοιπόν, ποιος άνθρωπος δεν αγαπά την ασφάλεια;
Όλοι αναζητούμε την ασφάλεια. Το καινούργιο όμως είναι άγνωστο. Και το άγνωστο είναι θολό. Στο άγνωστο δε χωράει η ασφάλεια και η άνεση.
Σκέψου: Ποιος αισθάνεται ασφάλεια και άνεση, όταν μπαίνει για πρώτη φορά σε ένα καινούργιο χώρο; Όταν είναι νέος στη δουλειά; Όταν φοράει καινούργια παπούτσια για πρώτη φορά; Όταν απλώς αλλάζει το καθημερινό του πρόγραμμα, η ρουτίνα του;
Δε μας αρέσει να “ξεβολευόμαστε” κι αυτός είναι ο βασικός λόγος που “πονάμε”, όπως λέει και το χριστουγεννιάτικο τραγούδι για το “γέρο χρόνο”.
Και μόνο στο άκουσμα ή στη σκέψη πως κάτι τελειώνει, κάτι μέσα μας ταράζεται. Ένα μικρός συ-ναγερμός μπορεί να χτυπά στο σύστημά μας εκείνη τη στιγμή, καθώς, αφού τελειώνει κάτι, το χάνουμε για πάντα! Και σαν να μη φτάνει αυτό, πρόκειται να αρχίσει και κάτι νέο, άγνωστο!
Το μέλλον πάντα αποτελούσε πεδίο ανησυχίας για τον άνθρωπο κι αυτό, γιατί πολύ απλά δεν ξέ-ρουμε τι θα μας φέρει.
Ο βασικότερος λόγος που βιώνουμε άγχος στη σημερινή εποχή είναι γιατί ο νους μας τρέχει α-διάκοπα στο παρελθόν ή στο μέλλον. Λίγες είναι οι φορές, που μας επιτρέπουμε να βιώσουμε την απόλαυση της παρουσίας μας στο παρόν.
Και μπορεί να μοιάζει αστείο ή υπερβολικό να συζητάμε τώρα για το αν δυσκολεύεται κάποιος να αφήσει πίσω του, όσα έζησε τη χρονιά που φεύγει. Ωστόσο, στις 31 του Δεκέμβρη ολοκληρώνε-ται ένας κύκλος, κι αυτό είναι μια πολύ καλή ευκαιρία, για να παρατηρήσουμε πόσο δεκτικοί εί-μαστε στις αλλαγές και πόσο ευέλικτοι στις μεταβάσεις.
Η ζωή είναι γεμάτη κύκλους. Μια μέρα τελειώνει και αρχίζει μια καινούργια. Ένας άνθρωπος πε-θαίνει και την ίδια στιγμή γεννιέται ένα μωρό. Μετά από κάθε καλοκαίρι έρχεται το φθινόπωρο και μετά το χειμώνα πάλι Άνοιξη! Όμως, όταν κάτι τελειώνει τι είναι αυτό που μένει; Κι αυτό που μένει, τι το κάνουμε; Πώς το διαχειριζόμαστε; Πού το τακτοποιούμε και πώς; Το αφήνουμε να “κοιμάται στην καρδιά”, όπως λέει και το τραγούδι;
Ο υπέροχος εγκέφαλός μας έχει τη δυνατότητα να κρατά ένα πλούσιο φωτογραφικό άλμπουμ με όλες τις όμορφες και λιγότερο όμορφες στιγμές που ζήσαμε. Αποθηκεύει τις αναμνήσεις μας και μαζί το συναίσθημα που αυτές δημιουργούν. Όμως, ανάλογα με όσα πιστεύουμε και τον τρόπο που σκεφτόμαστε – τη νοοτροπία μας – εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε να βάζουμε ένα πρόσημο σε κά-θε ανάμνηση, θετικό ή αρνητικό.
Αυτό που έρχομαι λοιπόν να σου πω είναι, πως κάθε χρόνο, την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς, μας δίνεται μια ευκαιρία να μετρήσουμε τις αναμνήσεις της χρονιάς και να τις τακτοποιήσουμε στο άλμπουμ του νου μας. Αυτή τη φορά λοιπόν, ας τις αξιολογήσουμε διαφορετικά. Ας αφήσου-με στην άκρη το βάρος του θετικού και του αρνητικού.
Αυτή τη φορά, πάρε το άλμπουμ των αναμνήσεων σου, άφησέ το να στέκεται κάπου απέναντί σου και στάσου να το κοιτάζεις από κάποια απόσταση. Και δες για πρώτη φορά, την κάθε φωτο-γραφία – ανάμνηση, απλώς, σαν ένα κομμάτι της ζωής σου. Χωρίς να σ’ ενδιαφέρει, αν είναι “κα-λό” ή “κακό”. Είναι απλώς ένα κομμάτι. Είναι δικό σου κι αυτό είναι αρκετό. Ήρθε αυτή τη χρονιά στη ζωή σου και σου έφερε κάτι. Κάτι που σε έθρεψε και σε μεγάλωσε λίγο παραπάνω.
Κι άσε την καρδιά σου να γεμίσει ευγνωμοσύνη για όλα όσα χωράνε σε αυτό το άλμπουμ των αναμνήσεων… Γιατί μόνο έτσι θα απελευθερώσεις “το γέρο χρόνο”. Κι αυτός είναι ο μόνος τρό-πος, για να απελευθερωθείς κι εσύ!…
Τακτοποίησε με φροντίδα και επιμέλεια το άλμπουμ των αναμνήσεών σου, ώστε να δημιουργή-σεις χώρο, για να φτιάξεις νέες αναμνήσεις! Τακτοποίησε το άλμπουμ των αναμνήσεών σου, ό-πως θα τακτοποιούσες και θα φρόντιζες το σπίτι σου, για να υποδεχτείς τους φίλους σου για δεί-πνο γιορτινό! Και φόρα τα καλά σου, κι αφέσου να υποδεχτείς τη νέα χρονιά, καθαρός, άδειος, καινούργιος!
Είσαι έτοιμος!
“..Γέρε χρόνε φύγε τώρα,
Πάει η δική σου η σειρά.
Ήρθε ο νέος με τα δώρα,
Με τραγούδια και χαρά.”
Καλή χρονιά να έχουμε κι όλα τα καλά να φέρει! Και ναι… Θα τα φέρει!..