Ήρθε και φέτος ο Σεπτέμβρης με τη μυρωδιά του ξυσμένου μολυβιού και της ολοκαίνουργιας σχολικής τσάντας. Και -δεν ξέρω γιατί- θυμήθηκα ένα καλοκαίρι, όταν ήμουν μικρό κοριτσάκι κι είχαμε διακοπές, που η μαμά μου μού χάρισε μια μέρα, ένα χάρτινο πακέτο, τυλιγμένο με μια ροζ (νομίζω) κορδέλα.
Ήταν -ολοφάνερα- δώρο και ήταν -ολοφάνερα- βιβλίο.
Σε αντίθεση με τον αδερφό μου, που θα πετούσε το πακέτο πριν καν το ανοίξει, κάπου σε μια γωνιά, εγώ χαιρόμουν πολύ όταν κάποιος που έκανε δώρο ένα βιβλίο!
Ξετύλιξα λοιπόν, τη (μάλλον ροζ..) κορδέλα, έσκισα το χαρτί, και είδα ένα κίτρινο βιβλίο, που μπροστά είχε τη φωτογραφία δυο μικρών παιδιών να παίζουν με τα κουβαδάκια τους στην παραλία.
Λεγόταν «Χαρούμενες Διακοπές», και μέσα είχε σταυρόλεξα, ακροστιχίδες, διπλές εικόνες για να «βρεις τις διαφορές», αινίγματα, παιχνίδια, κλπ.
Λοιπόν, εγώ πολύ το αγάπησα αυτό το βιβλίο! Το έπαιρνα μαζί μου παντού!
Και αλήθεια, έκανε πολύ «χαρούμενες» τις διακοπές μου!
Βέβαια, τότε ήταν όλα πιο εύκολα… Βλέπεις, ήμουν παιδί. Η μόνη μου έννοια ήταν πότε θα βάλω το μαγιώ να πάω στη θάλασσα και πόσα παγωτά θα φάω για να «νικήσω» τους φίλους μου. Τώρα; Τώρα που μεγάλωσα; Τώρα που μεγαλώσαμε;
Τώρα, οργανώνουμε προσεκτικά τις διακοπές μας. Έτσι προσεκτικά οργανώνουμε τις ζωές μας. Κανονίζουμε τις άδειες, αποφασίζουμε βουνό ή θάλασσα και κλείνουμε ξενοδοχεία και εισιτήρια. Κοντεύει η μέρα της αναχώρησης και δεν κρατιόμαστε! Κι όταν επι-τέλους έρχεται η μεγάλη μέρα, η χαρά δεν περιγράφεται! Ετοιμάζουμε βαλίτσα, φοράμε ρούχα καλοκαιρινά του ταξιδιού και… ΦΕΥΓΟΥΜΕ! Να ξεφύγουμε από τα άγχη της καθημερινότητας, από τη φασαρία της πόλης, από τις υποχρεώσεις… Να χαλαρώσουμε επιτέλους! Να τα αφήσουμε όλα πίσω και να ξεκουραστούμε… να γεμίσουμε μπαταρίες… να χορτάσουμε χαρά… ήλιο… ξεγνοιασιά… Όπως παλιά, όταν ήμαστε παιδιά.
Και να’ σαι τώρα. Απλώνεις την πετσέτα, ξαπλώνεις στην ξαπλώστρα, πίνεις το κοκτέιλ σου, κοιτάς τη θάλασσα και…. Και αισθάνεσαι ένα σφίξιμο.. κι ένα βάρος στο στομάχι..!
Για στάσου… Αλλιώς θα έπρεπε να είναι… Αλλιώς το σχεδίασες, αλλιώς το περίμενες!
Μείνε εδώ. Μείνε ξαπλωμένος στην ξαπλώστρα σου και θα σου πω μια ιστορία.
Θα σε πάω στις εποχές τις πιο παλιές, κάπου στην Ανατολή.
Εκεί, που έπεφτε δυνατή βροχή στο χώμα και δύο μοναχοί ταξίδευαν μαζί στο λασπωμένο δρόμο. Ο Ταν-Ζαν και ο Εκίμπο περπατούσαν υπομονετικά κάτω από ψιχάλες, τόσο δυνατές που ήταν σαν να τρυπούν το δέρμα τους. Σε μια στροφή του δρόμου, αντάμωσαν μιαν όμορφη κοπέλα με κιμονό μεταξωτό και τελαμώνα, που δεν κατάφερνε να διαβεί το σταυροδρόμι.
“Έλα κοπέλα μου”, είπε μεμιάς ο Ταν-Ζαν.
Την πήρε στα χέρια του, τη σήκωσε και την κουβάλησε πάνω από τη λάσπη.
Ο Εκίμπο έμεινε σιωπηλός και δε μίλησε ξανά, ώσπου βαθιά μες στη νυχτιά, έφτασαν σ’ ένα ναό που είχε και ξενώνα. Εκεί, δε μπόρεσε άλλο να συγκρατηθεί.
“Εμείς οι μοναχοί δε σιμώνουμε τα θηλυκά” είπε στον Ταν-Ζαν.
“Ιδίως τις κοπέλες τις νεαρές και όμορφες. Είναι επικίνδυνο. Γιατί το έκανες αυτό;”
“Εγώ την κοπέλα την άφησα εκεί”, είπε ο Ταν-Ζαν, “Εσύ την κουβαλάς ακόμη;”
Λοιπόν, εσύ;
Τι κουβαλάς μέσα στη βαλίτσα των διακοπών σου, στη βαλίτσα της κάθε σου ημέρας, που σε “βαραίνει” ξαφνικά, ενώ είσαι δίπλα στο κύμα και σε χαϊδεύει ο αέρας της θάλασσας;
Το άγχος, το στρες και η ανησυχία είναι καταστάσεις που βιώνουμε, όταν ο νους δεν είναι στο Τώρα. Όταν ο καβγάς με το σύντροφό μας, η προθεσμία για να παραδώσουμε την εργασία ή τα αποτελέσματα των εξετάσεων έρχονται σαν σκέψεις στο νου, μπορεί να βιώνουμε “βαριά” συναισθήματα και δυσάρεστες αισθήσεις.
Και τότε, το ξέρουμε, πως μόνο χαρούμενοι και ήρεμοι δεν είμαστε.
Όταν όμως ο νους είναι στο Τώρα, στην αίσθηση του αέρα στο δέρμα, στη δροσερή γεύση του καφέ, στο φαγητό που τρώμε αυτή τη στιγμή, τότε όλα είναι καλά. Είμαστε ήρεμοι και ασφαλείς. Στο Τώρα είμαστε πάντα ήρεμοι και ασφαλείς.
Και ο στόχος είναι ακριβώς αυτός.
Να μάθουμε να φέρνουμε το Νου στο Τώρα. Να ζούμε τη Στιγμή.
Να μάθουμε να βάζουμε στη βαλίτσα μόνο τα απαραίτητα. Αυτά που χρειαζόμαστε ΤΩΡΑ.
Και το ευχάριστο είναι πως ναι, μαθαίνεται αυτό.
Μπορούμε να εκπαιδεύσουμε το Νου. Κι όπως συμβαίνει με την εκγύμναση του σώματος, το ίδιο συμβαίνει και με την εκγύμναση του νου: Χρειάζεται τακτική εξάσκηση και αφοσίωση.
Υπάρχουν πολλές νοητικές τεχνικές, μέθοδοι και πρακτικές που χρησιμοποιούμε για τη διαχείριση του άγχους. Πριν από όλα όμως, προϋπόθεση είναι η αναγνώριση του συμπτώματος, καθώς έτσι αποκτούμε την επίγνωση της κατάστασης που βιώνουμε.
Τώρα, θα μοιραστώ μαζί σου μια απλή τεχνική που μπορείς να κάνεις οπουδήποτε κι αν βρίσκεσαι, ώστε να ανακουφιστείς άμεσα. Πρόκειται για μια πολύ απλή πρακτική Mindful-ness, εύκολη για ανθρώπους κάθε ηλικίας.
Την ονομάζω «Άσκηση των Χρωμάτων» και είναι η εξής:
1. Παρατηρείς την αίσθηση στο σώμα σου αυτή τη στιγμή και την ονομάζεις (π.χ. Αισθάνομαι νευρικότητα)
2. Ρωτάς τον εαυτό σου: “Που είμαι τώρα; Που βρίσκεται τώρα ο νους μου;”
3. Έπειτα, αναζητάς γύρω σου 5 κόκκινα αντικείμενα.
4. Αναζητάς γύρω σου 4 μπλε αντικείμενα.
5. Αναζητάς γύρω σου 3 κίτρινα αντικείμενα.
6. Αναζητάς 2 μαύρα αντικείμενα.
7. Αναζητάς 1 λευκό αντικείμενο.
8. Ρωτάς ξανά τον εαυτό σου: “Που είμαι τώρα; Που βρίσκεται τώρα ο νους μου;”
9. Παρατηρείς πώς αισθάνεσαι, αυτή τη στιγμή. Τι άλλαξε;
Να θυμάσαι πως μπορεί να μην έχουμε το μαγικό ραβδάκι της νεράιδας του παραμυθιού, αλλά μπορούμε να έχουμε Επιμονή και Αφοσίωση!
Όσο πιο συχνά εξασκείσαι, τόσο πιο εύκολα θα κατακτάς την ηρεμία μέσα σου!
Και τότε, ναι! Θα έχεις «Χαρούμενες διακοπές» όλο το χρόνο!